Gospoda "Pod Jelenią Raciczką"

Im dalej szła, tym więcej zabudowań i więc ludu. Zauważyła, że gro osób kieruje się w konkretne miejsce, być może plac, czy inne popularne miejsce. Tak więc Margot wybrała mniej tłoczne miejsce. Pchnęła drzwi gospody i zajrzała do środka. Prawie pusto. Obcasy zastukotały na drewnianej posadzce. Zerknęła na kartę dań.
- Białe wino poproszę... - mruknęła do karczmarza, przesuwając monety smukłymi palcami po blacie. Po chwili odebrała kieliszek i zasiadła przy stoliku przy oknie. Żeby obserwować przechodzących drogą ludzi.

Edit_Ellenai: Odejmij pieniadze za to co kupiłaś!

Miriam zaczęło doskwierać pragnienie i mimo, że nie lubiła takich miejsc, postanowiła odwiedzić jakąś gospodę. Już po chwili drzwi do budynku cicho zaskrzypiały i w progu ukazała się odziana w czerń postać. Rozejrzała się po właściwie pustej sali, spojrzała jedynie na znajdującą się tam kobietę i usiadła przy stoliku obok. Po czym poprowadziła wzrokiem kelnera do miejsca, które zajęła. Powoli zaczęła przeglądać listę napoi, zerkając od czasu do czasu na ciemnowłosą śmiertelniczkę.

Obrzuciła nowo przybyłą kobietę krótkim spojrzeniem. Krótkim, lecz nie na tyle, by nie zapamiętać jej twarzy i zanotować, że nie należy do specjalnie rozpowszechnionej rasy. Zatopiła wzrok na powrót w przejrzystym płynie w kieliszku. Być może to jedno z tych ciekawszych miast, gdzie krzyżują się drogi wielu odmiennych ras.

Poczuła na sobie wzrok kobiety *eh, już prawie zapomniałam jak to jest, gdy się człowiek na ciebie dziwnie spojrzy*. Jeszcze raz zerknęła na kartę i poprosiła kelnera o czerwone wino. Poczekała moment i gdy tylko otrzymała kieliszek, podała odpowiednią liczbę monet. Zbytnio się nie zastanawiając wziełą do ręki naczynie z zawartością o szkarłatnej barwie, wstała i podeszła do stolika przy którym siedziała ów istota. - Można? - zapytała bez uprzejmości w głosie, okazując jednak z przyzwyczajenia odrobinę szacunku, poprzez uprzednie skinięcie głowy.

Otworzył drzwi dość głośno i gwałtownie,po czym wszedł do gospody.Widać było,że nie ma humoru i jest poddenerwowany.Odruchowo,na nic nie zważając,wyprostował swoje skrzydła.Widać było,że zwrócił na siebie uwagę,on też to zauważył,lecz go to nie przejmowało.Obrzucił spojrzeniem ludzką kobietę i i,jak podejrzewał,Slugha o jasnej cerze.Młodzieniec wszedł pewnym krokiem w głąb karczmy i usiadł pod oknem.Gdy podeszła do niego kelnerka zamówił szklankę czystej,niczym nie skażonej wody.Nie przepadał za mocnymi trunkami,już wolał kupić jakiś sok.Po życiu spędzonym w lesie odechciewało się pić tego typu rzeczy.Rozmyślał przez cały czas o posadzie dowódcy wojsk.Niedługo miał być sprawdzian.Była to chyba jedyna ciesząca go rzecz w ciągu ostatnich paru tygodni.Po tym jak kelnerka podała mu wodę zaczął ją powoli pić.Rozejrzał się jeszcze raz po oberży szczególnie skupiając wzrok na drobnej osóbce o jasnej niczym śnieg cerze.
*Slaugh,Księżycowy Elf...to miasto ma różnej rasy mieszkańców,a wręcz jest jedyne w swoim rodzaju.Nie zdziwił bym się,jeśli spotkałbym kotołaka czy driadę...Mam wrażenie,że w tym mieście nie będę się nudził...nigdy...*-pomyślał z powrotem skupiając się na szklance wody.

Wyprostowała się na krześle.
- Można. - odparła tonem podobnym do poprzedzającego. Spojrzała też na avariela który wpadł do pomieszczenia. Uniosła brwi i wywróciła oczami, jakby z politowaniem.

W reakcji na odpowiedź postawiła na stole kieliszek, zasiadając na krześle na przeciwko kobiety. Spojrzała na nowoprzybyłą do gospody postać *księżycowy elf* - pomyślała, po czym uwagę ponownie zwróciła ku osobie do której dołączyła.
- Jakiś konkretny powód sprowadza Cię, człowiecze, do tego miasta? - zaczęła. - Swoją drogą, jestem Miriam. Po czym uśmiechnęła się delikatnie, choć nie było pewne czy robi to w stosunku do towarzyszki, czy do własnych myśli.

Widząc reakcje dziewczyny stwierdził,że ma racje
*Zachowuje się troche żałośnie i gburowato*-pomyślał i po wypiciu wody podszedł do pań
-Dzieńdobry,jestem Marrow,a ma rase,jak się panie pewnie domyśliły,Avariel-księżycowy elf.Mógłbym się dosiąść i pogawędzić na ten i inny temat?-spytał grzecznie i z szacunkiem

Zastanawiała się, czy olać avariela. Postanowiła zaczekać. Zdawało jej się, że to ten typ, którego nie trawi. Zwróciła się do Miriam.
- Margot. Nie musisz podkreślać tak mojego pochodzenia, wiem kim jestem. - stwierdziła. Wiele myśli biegało jej teraz po głowie. - Nie mam konkretnego powodu, by podróżować. To tylko kolejny przystanek...

- Ty natomiast nie musisz brać wszystkiego tak dosłownie - odrzekła spokojnie, po czym spojrzała na mężczyznę, który się do nich dosiadł. Kiwnęła głową, po czym przedstawiła się avarielowi - Miriam. -

Uniosła brew i spojrzała na mężczyznę. Ostatecznie jednak podniosła do ust kieliszek i upiła trochę wina.

Wszedł do karczmy zdecydowanym krokiem. Doskwierał mu głód.Zwrócił się w stronę karczmarza: Baraninę i czerwone wino poproszę jeśli łaska. powiedział do barmana wkładając mu w dłoń kilka monet.
Usadowił się w koncie karczmy w oczekiwaniu na strawę. W międzyczasie zaczął się uważnie przyglądać reszcie klienteli. Jego uwagę przykuła dość nietypowa trójka przybyszów. Obserwował ich przez chwilę próbując domyślić się co ich tu sprowadza.
Przestał się nimi interesować gdy w końcu podano mu strawę.

Edit_Ellenai: Odejmij pieniądze za kupioną strawę!

Widząc reakcję kobiety stwierdził iż łatwo kontaktu nie nawiążą.
-W jakim celu przybywacie do tego miasta,drogie panie?Ja osobiście kogoś szukam...,no i zarabiać też trzeba.-powiedział najgrzeczniej jak potrafił

Odstawiła pusty kieliszek na stół, szkło brząknęło cicho. Denerwował ją ten ułagodzony ton, lecz jej twarz nie wyrażała żadnych widocznych emocji. Spojrzała w okno, po czym zwróciła się do avariela.
- Podróżuję... Zarobić pan mówi? Doprawdy doskonały pomysł. - stwiedziła, wstając od stołu. - Miło było państwa poznać.
Dodała na odchodnym i zniknęła z gospody.

Po napełnieniu brzucha od razu poczuł ulgę. Gdy już głód mu nie doskwierał mógł pomyśleć co dalej ze sobą uczynić. Nagle przypomniał mu się herold z placu rynkowego. Więc nowa pani potrzebuje dowódcy armii... powiedział do siebie.

*Więc na plac treningowy.* pomyślał po czym wyszedł z karczmy.

Mea wpadła do gospody. Bała się, że ów osobnik, przed którym uciekała mógł wtargnąć do miasta za nią. Gwałtownie rozglądnęła się i stwierdzając iż nie ma żadnej znajomej twarzy usiadła przy stoliku w odległym kącie gospody. Jej oczy zaszkliły się, w jednej chwili straciła wszystko, został jej tylko kot Irakli, który spokojnie czekał na zewnątrz. Ale kogo to mogło obchodzić, z resztą, sama nie miała zamiaru nikomu o tym mówić. Nie lubiła dzielić sie swoimi problemami nigdy tego nie robiła. Spojrzała tępo na stolik. Po kilku minutach pojawiła się przy niej kelnerka. Driada poprosiła o wodę, która chwilę potem została przyniesiona. Dziewczyna siedziała i rozglądała się po lokalu raz po raz popijając wodę.

Do gwarnego pomieszczenia wszedł odziany w poszarpane łachmany mężczyzna, z brązowymi włosami, brodą, która wystawała z jego kaptura. Opierał się o laskę, aby nie upaść. Wyglądał na wymęczonego po podróży na pierwszy rzut oka. Kaptur spowijał jego twarz w mroku, coteż nie można było zgadnąć ile zim liczy owa postać... Mężczyzna powoli, ociężale podszedł do jakiegoś stolika (obok Meandrii) i oparł się o niego łokciami. Gdy kelnerka podeszła, on odmówił gestem ręki. Laskę położył na ziemi, a on sam siedział w cieniu, rozglądając się dookoła pustymi, białymi oczyma.. (wygląd -> sygnatura)

-Państwo wybaczą,muszę iść...-powiedział,poczym wyszedł szybkim krokiem,wyraźnie gdzieś spiesząc

Powoli otworzyła drzwi gospody. Spojrzała na przebywające tu osoby, żadnej z twarzy nie kojarzyła. Podeszła do jednej z kobiet (Meandria):
-Można się przysiąść?-zapytała bez jakikolwiek emocji w głosie.

-Tak tak,-odpowiedziała wyrwana z przemyśleń.-Proszę bardzo.- dodała i zdobyła się na uprzejmy uśmiech. Zmierzyła wzrokiem nieznajomą, nie chciała wdawać się w niepotrzebną pogawędkę, tym bardziej nie chciała takowej zaczynać. Jeżeli nieznana jej kobieta chciała o czymś porozmawiać, w każdej chwili mogła zapytać, lecz nie powinna oczekiwać jakiejkolwiek odpowiedzi na pytanie dotyczące jej życia.

Odwzajemniła uśmiech i usiadła. Gdy podszedł kelner zamówiła herbatę. Przyjrzała się kobiecie, była mniej więcej w tym wieku co ona.
Postanowiła się nie wdawać na razie w jakąś większą pogawędkę, ale nigdy nie zaszkodzi się przedstawić.
-Nalia jestem- powiedziała, po czym natychmiastowo podała kobiecie dłoń.

Spojrzała na nią, po czym przeniosła wzrok na jej dłoń. Uścisnęła ją, a uśmiechu na jej twarzy już nie było widać.
- Meandria-szepnęła mając wątpliwości czy Nalia cokolwiek usłyszała. Strzepnęła kosmyk czarnych włosów ze swego ramienia i utkwiła swój wzrok w oczach kobiety.

Nigdy nie lubiła gdy ktoś wpatrywał jej się w oczy na szczęście z sytuacji uratował ją kelner, który podał wcześniej zamówiona herbatę. Wyjęła z sakiewki 2 dukaty i wręczyła je kelnerowi. Zamyślona wpatrywała się w okno co jakiś czas popijając herbatę.

Nalia chyba też nie była zainteresowana rozmową toteż Meandria siedziała cicho patrząc tępo w głąb gospody. Dopiero po chwili uświadomiła sobie prawdziwy powód przybycia do miasta. Nerwowo rozglądnęła się w poszukiwaniu znajomej postaci. Nikogo takiego nie przyuwazyła. Odetchnęła z ulgą i upiła łyczek wody ze swej szklanki.

Obecny stan rzeczy wielce ją ucieszył. Została sama i nic na tym świecie nie jest w stanie wyrazić, jak bardzo to lubiła. Dopiła wino i postanowiła się przejść, a być może nawet odwiedzić biuro pracy. *W końcu trzeba z czegoś żyć* - pomyślała, po czym wstała od stolika pozostawiając na nim pusty kieliszek i skierowała się ku drzwiom. Już po chwili Miriam opuściła budynek.

W jej głowie pojawiały się, a następnie znikały gdzieś w pamięci wydarzenia z ostatnich dni. Nawet nie spostrzegła, że to o czym wcześniej myślała, mówi teraz na głos.
-Uciekniesz im Luoise, uciekniesz.

Driada zaskoczona słowami Nalii przypatrzyła jej się z niemałym zaciekawieniem.
- Mówiłaś coś?-zapytała ot tak po prostu, chcąc dowiedzieć się jaka będzie jej odpowiedź. Bo w końcu słyszała każde jej słowo mimo iż mieszały się ze słowami osób w pobliżu. Mea miała wyostrzony zmysł słuchu, w końcu jak się mieszka w lesie, to znaczy mieszkało to trzeba słyszeć wszystko, każdy szmer, każde słowo, wszystko, by nie paść ofiarą jakiegoś dzikiego zwierza bądź osoby niezbyt mile do niej nastawionej.

Głos Meandrii wyrwał ja z zamyśleń, dopiero teraz zdała sobie sprawę z całej sytuacji.
-Ja coś mówiłam?!-zapytała usilnie przy tym sobie przypomnieć co takiego powiedziała.

-Owszem.-odparła i spojrzała na Nalię.- Jeżeli nie możesz sobie przypomnieć co to było, mówić nie musisz.-dodała i popatrzyła na okno. Na zewnątrz spokojnie siedział czarny kot. Czekał na swoją panią mimo iż mógł pójść gdzie tylko chciał. Mea poczęła się bawić kosmykiem włosów raz po raz przysłuchując się rozmowom różnych osób.

Nalia już wiedziała co to było. Wyraźnie posmutniała:
-Luoise...-tu przerwała-Luoise jest dla mnie jak młodsza siostra. Jedyna osoba której mogę zaufać, a jednocześnie jedyna którą mogę znienawidzić.-Więcej nie chciała już mówić, nigdy nie lubiła rozmawiać o jej życiu. Nagłe usłyszała stukanie. To jej gołębica, stała przy jednym z okien.
-Przepraszam na chwilę.- powiedziała po czym podeszła do okna i wpuściła ptaka. Minea natychmiast usidla jej na ramieniu, a Nalia wróciła do stołu.

Drzwi karczmy otworzyły się z hukiem. Wysoki osobnik najwyraźniej zapomniał o manierach i otworzył drzwi z kopa. Przypadkowo do karczmy przypałętał się też mały wicher, który gładko i szybko przeszedł przez pomieszczenie. Elf dopiero teraz zdał sobie sprawe, że wszyscy na niego patrzą. No, może prawie wszyscy, bo kilku innych osobników było pochłoniętych grą w karty.
Teraz już cicho podszedł do najbliższego wolnego stolika, by dać trochę odpoczynku swym zbolałym od podróży kończynom. Póki co nic nie zamawiał. Ściągnął tylko kaptur, a jego czerwone oczy prześwidrowały pomieszczenie

Mea poczuła ukłucie w żołądku. Nalia przynajmniej miała kogoś komu mogła zaufać, czego nie można było powiedzieć o niej. Driada posmutniała. Nagle całe jej życie przefrunęło je przed oczami. Widok zmarłej matki, wiadomość o śmierci ojca, ciężka praca dla okrutników. Czarnowłosa miała szczęście, że dziewczyna odeszła na chwilę od stołu. Do oczu napłynęły jej łzy. Nie chciała by ktokolwiek je widział. Od pamiętnego dnia, w którym dowiedziała się o śmierci ojca nikt nie widział jej łez, ona sama nie płakała. Za wszelką cenę starała się być silna. Dziewczyna przetarła oczy ręką, Nalia wróciła do stolika, po chwili w gospodzie rozległ się huk. Przerażona Meandria odwróciła się w stronę drzwi. Gdy przyjrzała mu się dokładnie, stwierdziła iż jej życie nie jest zagrożone. Odwróciła się w stronę kobiety i cicho powiedziała.
-Rozumiem...wszystko rozumiem.

Przypatrywał się smętnym wzrokiem osobom wchodzącym tutaj. Czuł zapach ludzi, swój zapach ludzkiego ciała... Powoli miał już go dosyć! Jak długo może wytrzymać w tej postaci? Powoli się irytował, zaciskając pięści, które były na blacie stołu. Wyprostował się i oparł o krzesło, nadal zakrywając część sporej twarzy cieniem. W końcu zamknął oczy... Gdyby ktoś patrzył na jego dłoń, zauważyłby jak przekształca się.. Porasta brązowo-pomarańczowym futrem, wysuwają szpony... Po chwili postać mężczyzny jakby była większa... Widoczne były w miarę białe kły, wysunięte ponad długość podbródka. Spod cienia kaptura, patrzyły złowrogo białe ślepia kotołaka... Rozluźnił się, robiąc kilka swobodych ruchuch ramionami i barkami. Zastrzygł uszami... Tak, teraz o wiele lepiej słyszał i odczuwał różne zapachy, szczegóły.
Jak ludzie mogą wytrzymać w tych swoich ciałach?!
Jęknął w duchu z ironią.

Widząc, że zapanował smutny nastrój do głowy wpadł jej pewien pomysł.
-Co powiesz na krótki spacer? Oczywiście rozumiem jeśli nie będziesz chciała iść, dziwnie tak wychodzić gdzieś z osobą poznana chwile temu.-Zwróciła się do Meandrii.