Gospoda "Krwawa Orchidea"

Gdy wchodził do gospody, znów był pod postacią człowieka. Jednak nadal na głowie miał kaptur, nie posiadał butów na nogach. Co z nimi zrobił? - Zdawał się pytać karczmarz. Sokkenai usiadł nie w kącie, w ciemnościach, ale mniej więcej bliżej środka pomieszczenia. Przygarbił się nieco... dookoła nie było zbyt wielu ludzi, co też wielu się jemu przyglądało. Po chwili jednak, każdy zajął się swoimi sprawami.

Nagle znalazła się przed budynkiem, w którym mieściła się gospoda 'Krwawa Orchidea'. Pchnęła drzwi, przeszła kilka kroków i znalazła się w środku. Rozejrzala się po sali. *Prawie pusto, to się dobrze składa*. Jej wzrok utkwił w zakapturzonej postaci. Podeszła do stolika tego mężczyzny i bez pytania zajęła krzeszło naprzeciwko niego. Po czym przerwała panującą tam ciszę: - Widzę, że lubisz istoto, chodzić tak od karczmy do karczmy. Masz w tym jakiś cel? - rzekła z charakterystcznym złośliwym uśmieszkiem nie miała jednak złych intencji.

Nie usłyszał kiedy postać wchodziła do karczmy. Przeknął w duchu to, że jest pod postacią człowieka. Podniósł wzrok i wbił źrenice w oczy dziewczyny. Tęczówki nie miały żadnego koloru... Były jeno pobielałe.
- Śledzisz mnie, czy też zapisujesz w księgach zachowania ludzi? - Powiedział, patrząc neutralnie na kobietę-avarielkę. Specjalnie użył słowa "człowiek".

- Och, nie widzę w śledzeniu pana sensu. Wybrałam się na spacer. - odrzekła. - Tyle, że... zbytnio nie lubię stąpać po ziemi - mówiąc to rozłożyła skrzydła, po czym schowała je z powrotem. - I nadal nie odpowiedział pan na moje pytanie - usmiechnęła się delikatnie, niewiadomo po co.

Spojrzał na skrzydła czarne niczym noc, po czym zmrużył oczy. Dość komicznie to wyglądało, ale cóż... Hyo-ga robił tak gdy był pod swoją pierwotną postacią. Gdyby mógł, wyszczerzył by teraz kły, ale w postaci człowieka było to niemożliwe... Spojrzał na kobietę, prosto w jej oczy.
- Owszem, cel w tym mam. - Odparł bezemocjonalnie. Cóż.. miał uraz do kobiet.

Po chwili stwierdziła jednak, że nie potrafi długo być uprzejma. I jej twarz z powrotem przybarała ten sam zimny i pełen nienawiści wyraz, co zwykle.
- Nie wątpię zatem - odrzekła ironicznie. - I nie jestem elfem, jakoby się panu mogło zdawać. -

Spojrzał na kobietę, na jej twarz i wzrok nienawistny.
- Również i ja nie jestem człowiekiem jakby się zdawać mogło. - Powiedział. Wiedział, że kobieta coś w sobie jakby... ukrywała? Zamierzał już wyjść, jednak coś go trzymało.. Musi wbić się w tłum ludzi, jednak miotały nim sprzeczne uczucia. Przez 20lat żył ze swoim rodem, przez 5 lat nie zdążył się oswoić z innymi istotami, to w ciągu paru godzin zdoła..? Prychnął na samą myśl o własnej głupocie. Mimo tego nie zamierzał rezygnować.

- Wiem - odrzekła - w ludziach jest coś takiego... charakterystycznego, a w panu tego nie ma, poznałam od razu. Nie wiem jednak. jakim stworzeniem pan jest i jak sądzę, zapewne się tego nie dowiem, bynajmneij w najbliższym czasie. - Dziwiła się, dziwiła się bardzo, że ktoś jeszcze chce z nią rozmawić, po ostatnim spotkaniu straciła nadzieję. Choć z drugiej strony, czego mogła się spodziewać, przecież jej ostatnia rozmówczyni to tylko śmiertelniczka, można jej to wybaczyć.

- Nie jestem panem. - Powiedział spokojnie, patrząc jej w oczy. Nigdym nie był godny tego miana.. - warknął do siebie w myślach. - Sokkenai. - Powiedział krótko.
- Być może się dowiesz. Nie przepadam za tym ciałem... Ciało ludzkie jest tak bezbronne, słabe i kruche. - Powiedział, wykrzywiając zęby w charakterystycznym geście. - Widzę zaś u ciebie czarne skrzydła. Avarielem więc zgaduję, że nie jesteś?

- Miriam - rzekła także patrząc mu w oczy, było w nich bowiem coś szczególnego, nigdy wcześniej takich nie widziała. - Tak, ciało ludzkie jest zdecydowanie zbyt kruche. Choć tak naprawdę nie wiem jak to jest, mogę jedynie obserwować jak ludzie funkcjonują i giną. Nie, nie jestem Avarielem, choć i Ci miewają czarne skrzydła. Jestem... czymś zupełnie innym... Kiedyś może się dowiesz... Kiedyś... - mówiąc to nagle zamilkła, jakby obawiała się, że może powiedzieć zbyt wiele.

Skinął jedynie głową. Zaburczało mu w brzuchu i automatycznie się za niego chwycił. Następny minus bycia człowiekiem! Trzeba jeść ludzkie potrawy! Hyo-ga strasznie ich nie lubił. Skrzywił się i potrząsnął głową. Zobaczył jak jego instynkt zmienia dłoń z łapę. Zwinnym ruchem włożył ją pod blat stołu. Rozszerzył już szpony, by po chwili na nowo odmienić łapę w dłoń. Zacisnął pięść.
- Nie polubiłabyś być człowiekiem... Miriam.. - Powiedział, mając nadzieję że stworzenie nie zauważyło częściowej przemiany.

- Też tak myślę - powiedziała, po czym jeszcze raz spojrzała w oczy Sokkenai'a. Teraz... teraz miała jakiś przebłysk, czytała coś o stworzeniach z takimi oczami w bibliotece siedziby chaotów. Jednak nadal nie pamiętała o jakie stworzenie wtedy chodziło. *Być może przypomnę sobie, to tylko kwestia czasu, wierzę.*
- Hmmm... Nie jesteś człowiekiem, ale wyglądasz jak on... I... najwyraźniej wiesz osobiście, poczułeś jak to jest nim być... - kontynuowała - pomyślała, że coś w tym jest i, że dojdzie do tego. - Oczy - szepnęła.
- Duszno tu, nie sądzisz? Mam ochotę przejść się w jakieś... bardziej dzikie miejsce. - rzekła, ale zaczęła się zastanawiać i 'dzikie' nie wydało jej się teraz trafnym określeniem. - A może wolisz pozostać sam?.

"Dzikie" miejsce oznaczało pożywnienie. Sokkenai automatycznie wstał na myśl o pożywieniu niemal nie przewracając stolika. Schował łapę pod płaszczem.
- Nie jestem człowiekiem, choć muszę się częściowo ukrywać pod jego postacią. - Powiedział z wyczuwalnym niesmakiem. - Chodźmy więc gdzieś, gdzie.. - urwał, upominając siebie. ..gdzie jest pożywienie! krzyknął do siebie w myślach, po czym dokończył: - gdzie jest spokojniej. Czekał z niecierpliwością na kobietę. Przed oczyma pojawiały się już mu różne upolowane zwierzęta. Jak zbija kły w ciało jakiegoś królika czy sarny... Przełknął głośno ślinę.

Poczęła się zastanawiać nad zbyt gwałtowną reakcją mężczyzny. Jednak przerwała rozmyślania i powróciła do rozmowy. Chodźmy zatem - powiedziała i skierowała sie w stronę wyjścia. - Prowadź - rzekła, otwierając drzwi, następnie opuszczając karczmę i powolnym krokiem oddalając się od niej.

Skinął głową i naciągnął na swoją głowę kaptur, nieco go poprawiając. Poczuł chłód desek na własnych stopach i skrzywił się nieco.
Już niedługo.. już niedługo! - mówił do siebie w myślach. Ryszył za kobietą, po chwili wyprzedzając ją nieco. Byli mniej więcej równego wzrostu.
[zt]