Rzeka Lorien

Tu było wystarczająco ciemno, zatem zatrzymała się i usiadała na kamieniach, dość blisko płynącej wody, by móc do niej bez problemu sięgnąć dłonią. I tak siedziała spokojna, ukojona ciszą i półmrokiem...

Elf spacerował brzegiem rzeczki. Szedł spokojnie, nawet i dumnie. Podziwiał nature… No, mimo jego umiłowania do zgnilizny, lubił nature. To pewnie przez te jego geny, a może nie?
Zauważył niedaleko inną postać, sięgającą dłonią ku rzeczce. Podszedł bliżej i przyjrzał się jej
- Kolejna duszyczka potrzebująca samotności?

Rozmyślanie przerwał jej szelest. To były kroki, ktoś się do niej zbliżał.
- Po części i owszem. - spojrzała się na mężczyznę, który do niej podszedł. Był tak podobny do niej samej, a zarazem urodził się zupełnie innym stworzeniem. *To fascynujące* Kontynuowała jednak i z wyraźną melancholią rzekła: - Bardziej ciemności... -

Przykucnął na jednym z większych kamieni, i przekręcił głowę w zadumie
- Ciemności?
Zapytał pusto. Było to pytanie na które nie spodziewał się odpowiedzi
- Rzadko spotyka się takie osoby. A jak już to są zaslepione – rzucił beznamiętnie. W sumie, miło mu było spotkać osobe, która póki co wydaje się podzielać podobny pogląd

- Wiesz, czasem wolałabym być zaślepiona - powiedziała biorąc do ręki biały kamień. Ścisnęła go w dłoni, a ten stał się czarny, po czym wrzuciła go do wody i w miejscu w którym się znalazł woda zabarwiła się na czerwono... - Nie przepadam za światłem... - odrzekła. To co stało się z kamieniem miało diametralne znaczenie. W pewnej mierze było uzupełnieniem tego co powiedziała. Może było to nie kulturalne, ale zamiast spoglądać na mężczyznę w towarzystwie którego aktualnie przebywała, wolała wpatrywać się w wodę delikatnie zabawioną szkarłatem. *Może ojciec miał rację*.

Usadowił się wygodniej, spoglądając przenikliwie w swoją rozmówczynie. *Ciekawe spojrzenie na świat* pomyślał.
Wyszczerzył swe zęby w uśmiechu, rozluźnił postawe
- A więc nie wiesz co mówisz. Nie chciała byś być zaślepiona, mogę Ci to zagwarantować – powiedział z największą swobodą, jakby był przekonany o tym co sam mówi. – Powiedz, gdybys miała wybór, kim chciała byś być? Niewolnikiem, czy osobą która może swobodnie wybierać? - zapytał

- Nigdy nie możemy swobodnie wybierać, zawsze coś wpływa na nasze decyzje, czasem prawie nie zauważalnie, ale zawsze... - odrzekła. Nigdy nie była niewolnicą, co nie dawało jej także swobodnej możliwości wyboru. I wiedziała doskonale o czym mówi, choć nie zamierzała tego udowadniać. Nie czuła takiej potrzeby.

- Niezbyt optymistyczna myśl. Ale takimi sprawami przyziemnymi nie warto się przejmować – Wymamrotał od niechcenia. – Ale wątpie byś chciała byś być od kogoś całkowicie zależna. I o to w tym chodzi – powiedział już normalniej – Za bardzo się przejmujesz szczegółami. To właśnie twój problem – spojrzał beznamiętnie w tafle wody i zachichotał właściwie bez powodu

- Problemem by było gdybym się nimi nie przejmowała wogóle. Bo to właśnie szczegóły tworzą całość.
Dopiero teraz spostrzegła jak tu jest pięknie i mimo, że nie przepadała za światłem, spodobał jej się efekt promieni przedzierających się przez konary drzew... Na szczęście na dole było ciemno, i niedługo powinna nastąpić noc.
- Ale nie wykluczone, że przejmuję się nimi, aż nazbyt. Że warto by było zauważać całe ognisko, a nie każdy płomień z osobna.
Wiedziała jednak, że nie jest już w stanie tego zmienić. Zdążyło się to już w niej zakorzenić, ale przywykła i już dawno przestało to jej przeszkadzać.

- Tak, tak, tak… Ale osoby, które nie przejmują się wcale mają w zyciu łatwiej.
Przeciągnął się ospale. W sumie ciekawiła go ta rozmowa. Wreszcie coś nowego, prócz tej rutyny
- A więc, powinnaś się starać zmienić. Mimo wszystko to nie takie trudne – jego głos był dość przekonujący, z powodu zaangażowania emocji w tą wypowiedz. Położył się troche wyżej, na bardziej wygodnej stercie kamieni, i zamknął oczy, czekając na jej odpowiedz

- Nie potrafię się nie przejmować. I chyba nawet nie chcę mieć łatwiej. Zawsze sobie radziłam mimo, że łatwo nie było.
Spojrzała na teraz już leżącego mężczyznę. Sama jednak nadal siedziała, choć wygodnie jej nie było. Wątpiła natomiast, że leżenie na tych kamieniach poprawi komfort przebywania tutaj i pozostała w pierwotnej pozie.
- Czas pokaże. Jak na razie nie zamierzam się zmieniać tylko dlatego, że tak radzi mi jakieś stworzenie, którego nie znam. - odrzekła ironicznie, ale spokojnie i opanowanie. - Nawet jeśli bym chciała, nie potrafię Ci okazać zaufania...
Nie chciała. Nieufność jest racjonalna i oszczędza wielu problemów. I naprawdę była zadowolona, że sama jest właśnie taka.

Prychnął z początku, po czym zaczął się śmiać… Tak, bawiło go to coraz bardziej. W koncu opanował się
-Nie musisz mi ufać. Nie wymagam tego, sam też nikomu nie ufam. A przynajmniej tym co ufałem już dawno mogiłę postawiono.
Zamyślił się chwile i znowu powiedział
-No i wybacz mój nietakt – wstał, zrobił ukłon i powiedział – wołają na mnie Zareth, chcesz kogoś ożywić, szukasz śmierci – to wszystko w komplecie – z szerokim uśmiechem znowu połozył się na kamieniach. Nic nowego to nie jest, przynajmniej lepiej niż na bagnach

- Jestem Miriam, kapłanka, aktualnie w Świątyni Ternossa. I tak, wiem doskonale o tym, że o jego wyznawcach krążą nie najlepsze opinie. Nie wiedziała z czego się śmiał, jednak już dawno zaprzestała szukać głębszego sensu w reakcjach innych. - I... dla mnie to jest jasne, nekromanto, że jeśli masz się zmienić za radą kogoś, to musisz mu ufać. Wierzyć, że ta zmiana wyjdzie Ci na dobre. - Mówiła zupełnie szczerze. Miała nadzieję, że zrozumie to, co chciała mu przez to przekazać. Po chwili położyła się koło niego i kwestia wygody nie miała znaczenia. Chciała być bliżej swego rozmówcy.

- Miło mi – powiedział krótko gdy się również przedstawiła. Zrzucił kaptur ze swej głowy, a jego krwisto czerwone oczy, kontrastujące z resztą twarzy prześwidrowały postać rozmówczyni. – Tak, to prawda. Ale prócz tego, trzeba jeszcze chcieć. Słomiany zapał nic nie da. Może znajdziesz kogoś, komu będziesz chciała i mogła zaufać... Bo mimo wszystko, dobrze jest mieć kogos takiego – gdy mówił ostatnie słowa, miał nieobecny wzrok Tak jakby smutny. Przypomniał sobie czasy, gdy miał kogoś takiego.... Zawsze czuł pustkę, ukłucie w sercu, gdy wracał wspomnieniami do tego. *Nieważne, to już chyba nie powróci* pomyślał szybko, spuszczając głowe

- Już znalazłam, dwukrotnie... jak mi się zdawało. W pewnym momencie uwierzyłam nieodpowiedniej osobie... i straciłam jedyną, która tak naprawdę była tego godna. Spojrzała na wpatrującego się w nią rozmówcę. Wyraźnie posmutniał, pewnie też miał niezbyt kolorowe wspomnienia.
- Na zawsze.

Znowu podniósł głowę, z werwą której wcześniej nie było.
- No, wiec wiesz ze warto. – zamyślił się – Hmm, odkryłaś się przede mną, mówiąc to.
Wpatrzył się w jej oczy, czekając odpowiedzi... Ciekawiło go, czemu to powiedziała

- Wiem - odparła. Właściwie powodów było wiele, trochę jej przypominał pewną osobę z przeszłości. Miała jednak nadzieję, że nie skończy tak jak ta, której prawdziwie zaufała. - Ale nie na tyle, by mogło mi to zaszkodzić.

Uniósł jedną brew w lekkim zdziwieniu
-I tak bym Ci nie zaszkodził. No, może do czasu, bo dopiero co przybyłem do tego miasta – szepnął zgodnie z prawdą. W końcu co tu było ukrywać? Niepotrzebnie zawracał sobie tym głowe

- Mimo to zawsze wolę uważać. Czyjeś zapewnienia zwykle nie na wiele się zdają. - nie wierzyła mu. Zbyt wiele przeszła by móc teraz komuś po prostu uwierzyć. A on, on miał coś takiego w sobie, że działał na nią w pewien sposób. Tak, że obawiała się, że może mu uwierzyć i powiedzieć zbyt dużo. I nie znosiła tego typu... właśnie przez to... i tylko przez to...

-A czy ja powiedziałem ze musisz mi ufać? – zapytał – Nie próbuje Cie przekonać, a ty mimo wszystko dalej ciągniesz ze się nie dasz – chwile po wypowiedzeniu tych słów wybuchnął śmiechem. Miał teraz wyjątkowo głupią, ale i śmieszną mine. Dziwie na niego ta pogoda chyba wpływa

- Sam dobrze znasz odpowiedź na to pytanie. I aż nazbyt odnosisz każde moje słowo do siebie. To niepotrzebne. Gdy wcześniej mówiła, owszem, myślała o nim, ale bez przesady. Często mówiła ogólnie, często również było to delikatną sugestią w stosunku do rozmówcy, ale nie zawsze. Nie teraz. Bynajmniej nic na to wskazywało.

Popatrzył się na nią dziwnie, przekręcając głowę w bok
-Ej wiesz, ale to było pytanie retoryczne... - wymamrotał cicho -Zresztą, nieważne! – dokończył energicznie – Szczerze mówiąc, ciekawie się z tobą rozmawia, Miriam… Może dasz się kiedyś zaprosić do karczmy, na jakiś co mocniejszy napój? – zapytał z uśmiechem. Miłe towarzystwo zawsze było dla niego w cenie

- Może. - odrzekła, a na jej twarzy pojawił się cień radości. - I mi z Tobą też - padły słowa jakby wyrwane z kontekstu. Interesowała ją jednak osoba Zaretha. *Dziwny jest, fakt* pomyślała zdając sobie sprawę, że sama normalna też nie jest.

Odpowiedz krótka ale wymowna… I tak niczego większego się nie spodziewał.
- No, to mimo ze odpowiedziałaś trochę… Tajemniczo? To umówieni jesteśmy – no cóż, wiedział ze mówi coś oczywistego, ale co mu tam. Póki co tak źle nie jest
- A tak właściwie… co Cię sprowadziło do tego miasta?

- Chęć odmiany... i może chwilowo ustabilizowania. Przez ostatni czas zdążyłam odczuć, że potrzebuję więcej spokoju. - odpowiedziała szczerze, mimo, że nie był to jedyny, ani także główny powód. - A Ciebie? - kontynuowała, czy była to jej ciekawość czy zwykła uprzejmość, wiedziała doskonale.

Słuchał nawet uważnie. O ile uważał.
- Chęć poznania czegoś nowego, niż tylko na okrągło widok innych elfów. Tak już się to potoczyło – to co powiedział było prawdziwe, ale nie główne. Miał wiele powodów, chociażby problemy w rodzinnym miasteczku. Ale nie miał zamiaru o tym mówić, a przynajmniej teraz

- To Ci się poszczęściło, bo elfem akurat nie jestem. - rzekła. - Ja natomiast nigdy nie poznałam drugiego stworzenia mojej rasy. I zdaje mi się, że tutaj na ów takie nie trafię. Ale... chyba nie zależy mi na tym. Częściowo znalazłam już to czego szukałam. Nie spodziewam się niczego więcej. - powiedziała wiele, ale także bardzo niejasno. Tym razem wpatrywała się w niebo, jakby nieobecna...

-Tak, zapewne tak.... - zamyślił się - a może to i lepiej? Ja tam nie żywię zbyt dobrych uczuć do swych pobratymców... To takie irytujące nieraz. Ale to już ja... Nie wiem jak ty byś zareagowała - wymamrotał, przyglądając się ciekawsko towarzyszce

- Ja również nie wiem - odparła zgodnie z prawdą. - I szczerze mówiąc nie potrafię sobie tego wyobrazić. Miriam wstała i powoli zaczęła podążać wzdłuż brzegu rzeki. -Może się gdzieś przejdziemy? Północ to idealna pora na spacer.

Powoli, aczkolwiek nie za bardzo wolno również wstał. Popatrzył beznamietnie na otaczającą go okolice, westchnął, po czym jakby dopiero teraz dotarły do niego te słowa
-Oczywiscie, czemu by nie. To i tak lepiej, gdyż kamienie powoli wbijały mi się w plecy... - rzucił, podchodząc do Miriam - Taak... szkoda tylko, że księżyc nie jest w pełni...

Podeszła do brzegu rzeki, ale gdy miała już nabrać wody do kubka wydawało jej się, że widzi twarz Luoise. Ból. Cierpienie. Natychmiast upuściła kubek, który rozpoczął podróż z prądem rzeki. Zdjęła buty i wskoczyła do rzeki. Gdy wreszcie złapała kubek była cała mokra. Uśmiechnęła się. Już dawno przyzwyczaiła się że to jej zdarzają się takie historie.

Przyszedł tutaj za Nalią. Widział jak kobieta wskakuje do wody i sam też chciał to uczynić, ale nie zrobił tego, siadając na ziemi.
- Warto było? - Mruknął, patrząc na avarielę. Poruszył nosem. Znał jeden zapach. Wstał i poruszyl nozdrzami jeszcze raz. Nieznajomy. Miriam i ktoś jeszcze. Odwrócił tamteż łeb i patrzył w owo miejsce.

Wyszła z wody.
-Dla tego kubka na pewno. Wracaa...-Widząc, że towarzysz uważnie się czemuś przypatruje urwała zdanie w połowie.
Nakazała gołębicy polecieć w tamtą stronę. Nie minęła nawet chwila gdy Minea wróciła. Wylądowała tuż pod jej nogami.
-Wiesz kto to?-szepnęła do kotołaka z zaniepokojeniem.

- Jakaś kobieta z mężczyzną. Znam jej zapach, spotkałem ją wcześniej. Bynajmniej nie wydaje mi się, aby miała ciebie zaatakować. - Powiedział, machając nieznacznie ogonem. PO chwili spojrzał na Nalię. - Nie dokończyłaś. - Stwierdził, zastrzygając uszami w naturalnym odruchu.