Polana

Z początku przestraszyła się dziwną przemianą mężczyzny, ale zaraz po tym wszystko dokładnie przeanalizowała.
-Te dziwne zachowania, oczy... Tak, to na pewno kotołak!-powiedziała w myślach
-Spokojnie. Nie jest niebezpieczny.-skierowała swój głos do Meandrii, jakby przeczuwała już jej zachowanie.
-Kotołak jak mniemam.-tym razem mówiła już do mężczyzny.
W dzieciństwie dużo czytała. Wiedziała wiele o kotołakach, a szczególnie o ich naturze.
-Można.-odpowiedziała i wykonała gest ręką nakazujący kotołakowi usiąść przy ognisku.
Zanotowała sobie w pamięci twarz kotołaka gdy był w postaci człowieka i przysiadła się do ogniska.

- Bynajmniej nie mam zwyczaju atakować gdy nie mam ku temu wyraźnych powodów. - Powiedział i przekrzywił łeb, zbliżając się do ognia. Wystawił łapy w stronę ognia, ze schowanymi pazurami. Poruszył się, jakby chcąc zrzucić z siebie lniany płaszcz, który miał na sobie. Powiercił się trochę, jak kot, który chce się wydostać spod jakiegoś materiału. Odwrócił lekko przekrzywiony łeb w stronę kobiety.
- Tak. Kotołak prawdziwej i czystej krwi. - Wyszczerzył kły w uśmiechu, co zdawać się mogło, że chce zaraza zaatakować, gdyby nie to, że przymrużył ślepia.

Odczuwała już spore zmęczenie, aby nie dać tego po sobie poznać dyskretnie rzuciła na siebie czar. Natychmiast poczuła nową energie, która rozlała się po jej ciele. Spojrzała na księżyc i nabrała ogromną ochotę na spacer, tylko jaki tu wymyślić pretekst. Wstała i szybko podeszła do miejsca gdzie zostawiła wcześniej noszone ubranie. Znajdowała się tam również niewielka torba. Wyjęła z niej stary, metalowy i już trochę zardzewiały kubek. Podeszła do kotołaka.
-Przejdziesz się ze mną nad rzekę? Strasznie chcę mi się pić, pewnie innym też.-Powiedziała do mężczyzny z niewielkim błaganiem w oczach.

.

Podniósł łeb, przekrzywiając głowę. Widział ten wzrok kobiety, jednak nie podziałał na niego tak, jak zapewne kobieta myślała. Zmarszczył brwi, jeżąc sierść. Po chwili się jednak opanował Po chwili wstał i wyprostował się. Tak, teraz był stanowczo o wiele wyższy od Nalii. Skinął łbem, przenosząc wzrok na resztą grupy. Poruszył nosem, jakby poczuł jakąś woń.
- Chodźmy. - Powiedział, ruszając przodem. Machał miarowo ogonem, zaś pazury u nóg wbijały się nieco w ziemię.

-Zatem chodźmy.-Mówiła patrząc w dal. Szła dość wolno dopiero gdy już wystarczająco oddaliła się od ogniska przyspieszyła tempo. Spojrzała kotołakowi prosto w oczy.
-Co tak właściwie sprowadza cię w te rejony?-Zapytała i rozpoczęła mu się przyglądać jeszcze dokładniej. Był o wiele wyższy od niej. Przy nim czuła się bezpieczniej.

Zastrzygł uszami słysząc głos kobiety. Wiedział, że mu się przypatruje, że go obserwuje. Przerzucił na nią swój zimny wydawać się by mogło wzrok, po czym wyprostował głowę, marszcząc nieco brwi. Dla ludzi, dla innych istot mogło się wydawać, że te wydłużone znacznie kły przeszkadzają mu w mowie.. Nic bardziej mylnego. Sokkenai swobodnie mógł mówić, zabijać, pić.. wszystkie czynności, które mogą robić ludzie.
- Do tego miasta nie sprowadza mnie nic. Szukam miejsca, w którym mogę zacząć nowe życie. - Powiedziać dość szczerze. No cóż, taki już był - prosta istota, prostym stworzeniem był, więc nie wiedział co to kłamstwo.

Uśmiechnęła się i spojrzała na księżyc.
-Podobnie jak ja.-Skłamała. Nalia uwielbiała kłamać już nie jeden raz uratowało jej to życie. Zawsze prowadziła 2 życia: miłej i niewinnej dziewczyny, która szerzyła dobroć tam gdzie się pojawiła, oraz bezlitosnego zabójcy i złodzieja. Za każdym razem wybierała niewielki grono osób które znały jej sekret. Niestety Sokkenai nie miał tego szczęścia i najprawdopodobniej nigdy go nie dozna.
-Chodźmy już, bo robi się późno.-Powiedziała przyspieszając tempo. Kierowała się do Rzeki Lorien.

Dogonić kobietę nie było trudno. Nic jednak przez całą drogę nie mówił, jeno szedł. Powoli ciemność zachodziła i robiło się dość ciemno dookoła. Hyo-ga zaś szedł mniej więcej na równi z avarielą. Widział ruch Nali - zadarcie głowy w stronę księżyca i powiódł wzrokiem również w tym kierunku. Ciekawy był w głębi duszy gdzież też może być Miriam, owa dziewczyna która również widziała jego przemianę no i wcale się nie zdziwiła.