Polana

Rozejrzała się po polanie.
-Tak. Tu będzie dobrze.-westchnęła i usiadła czekając na towarzyszkę.

Mea poczuła się jak w domu. Rozejrzała się dookoła. Tak, to był jej świat, nic nie zastąpi takiego widoku. Dziewczyna ułożyła się na zielonej murawie i spojrzała na Nalię.
- Ładnie tu nieprawdaż?-zapytała uśmiechając się promiennie. Po chwili obok niej pojawił sie Irakl jej kot. Ułożył się obok niej, a czarnowłosa pogłaskała go po grzbiecie.

-Pięknie-Wyszeptała i spojrzała w niebo. Kiedy była młoda to jeszcze mogła latać, a teraz tkwi tu na ziemi z parą bezużytecznych skrzydeł. Jak ona kocha niebo, chociaż takie polany jak ta też są niczego sobie. Położyła się na trawię i rozmyślała.
-A tak właściwie to co cie sprowadza do miasta?-zapytała i skierowała swój wzrok na Kobietę.

Obawiała sie tego pytania, jak bardzo... No cóż, kłamać nie potrafiła, trzeba to przyznać. Jęknęła tylko i popatrzyła na towarzyszkę.
- Ukrywam się.-westchnęła i odwróciła wzrok. Czuła sie trochę głupio, jak mogła to powiedzieć praktycznie nieznanej osobie. - Ale to nic, zostanę jakiś czas i wrócę do siebie.- dodała, ale jakoś bez przekonania, bo nie miała dokąd wracać. No bo gdzie, do spalonej chaty w środku lasu?

Nalia przez chwile nie wiedziała co powiedzieć była w praktyczne tej samej sytuacji co ona.
-Rozumiem cię. Tylko, że ja nie mam dokąd wracać straciłam już wszystko. Rodzina zginęła wieki temu. Trafiłam na ulice i niestety-tu się zatrzymała. Nigdy nie zdradzała komuś znanemu dopiero od chwili, ale coś w głębi jej podpowiadało że mea może o tym wiedzieć.-Musiałam zacząć kraść, aby przeżyć. Właśnie na ulicy poznałam Luoise, była wtedy małą dziewczynką która nie mogła poradzić sobie bez czyjejś pomocy. Sama kradzież pozwalała przeżyć tylko mi, więc musiałam się posunąć o wiele dalej. Zbyt wiele ludzi mnie w ten sposób znienawidziło musiałam uciekać razem z Luoise i w ten sposób żyłyśmy, uciekając przed innymi z miasta do miasta. Kolejna ucieczkę podjęłyśmy 3 tygodnie temu, ale tym razem szukali nas o wiele dokładniej. Na podobnej polanie jak ta rozstałyśmy się. najprawdopodobniej nigdy jej już nie zobaczę. Teraz muszę się ukrywać w tym mieście rok czy dwa.-W tym momencie. Nalia już nie wytrzymała z jej oczu pociekły łzy. Płakała.

Mea doskonale ją rozumiała, poklepała Nalię po plecach, ale nic nie mówiła. Usiadła obok niej i dopiero potem coś powiedziała.
-Szczerze mówiąc, też nie mam gdzie wracać- rzekła i spojrzała na nią.-jesteśmy mniej więcej w tej samej sytuacji, a ja ukrywam się tu przed pewnym osobnikiem. Nie znam go, ale to przez niego straciłam dom, teraz próbuje mnie dopaść.- jeżeli i kobiecie zebrało sie na szczerość, to czemu by i nie czarnowłosej? Pogłaskała ponownie czarnego kota i wzięła go na ręce. Przytuliła się do niego i spojrzała w przestrzeń. Jeżeli nie ma dokąd wracać, to mozę na noc zostanie tutaj.

-Dziękuję -szepnęła
Wzięła Gołębice na rękę, po czym nakazała jej sprawdzić okolice. Ptak odleciał w las.
-Robi się zimno. Chcesz abym rozpaliła ognisko?-zapytała dość cicho.

-Mnie zimno nie przeszkadza, ale jeżeli tobie jest zimno to jak najbardziej mozesz.- w rzeczywistości, Mea nie odczuwała chłodu, była przyzwyczajona. Jedyne co ją zdziwiło to słowo "dziękuję". Dawno tego nie usłyszała, przez co czuła się co najmniej dziwnie. - Nie, to ja dziękuję.-powiedziała. Nalia dała jej nadzieję, nadzieję, na to, zę można komuś zaufać, ale czy nie było zbyt wczesne stwierdzenie?

Wstała zebrała trochę kamieni i gałęzi. Z kamieni utworzyła okrąg, a gałęzie ułożyła w formie niewielkiego stosu i rozpaliła je za pomocą dwóch krzemieni. Ogień powoli powiększał się. W ty momencie przyleciała Minaea. Usiadła Nalii na ręce.
-Czysto-powiedziała na tyle głośno, że Mea powinna usłyszeć ja bez problemu. Skoro teren jest bezpieczny mogła się tu spokojnie przespać. Zerwała trochę mchu i stworzyła z niego posłanie, a następnie usiadła obok towarzyszki.

Wiatr leciutko rozwiewał jej czarne włosy. Rozłożyła się na trawie w wpatrywała się w drzewa. Uważała, że każde jest wyjątkowe, każde ma coś nam do powiedzenia, jednak niektórzy tego nie usłyszą, nie mają jak. Spojrzała na Nalię, polubiła ją, co było dziwnym zjawiskiem. Uśmiechnęła się sama do siebie i pogłaskała Irakli'a.-Zastanawiam się, czy nie znaleźć jakiejś pracy.-powiedziała cicho i nie była pewna czy towarzyszka ją usłyszała.

Zamyślona patrzała na słońce znikające za horyzontem. Pewnie Luoise ginie teraz gdzieś w męczarniach, ona sobie tu spokojnie siedzi.
Do jej uszu doszedł cichy głos Meandrii.
-Dobry pomysł-powiedziała nie spuszczając wzroku ze słońca.
- Matka je uwielbiała, pamiętam jak codziennie o tej porze siedziałam z nią na tarasie patrzeliśmy na nie, lecz te czasy już nigdy nie powrócą.-mówiła, wciąż nie spuszczając wzroku ze słońca.

Gdy weszła na polanę ujrzała płonące ognisko i siedzące obok dwie kobiety. Nie wyglądały groźnie, podeszła wiec bliżej.
-Przepraszam- powiedziała.-Zabłądziłam w lesie. Czy mogłabym się ogrzać przy waszym ognisku? Nie mam żadnych złych zamiarów- zapewniła, spoglądając na nie prosząco.

Spojrzała na kobietę badawczym wzrokiem. Nie wyglądała groźne.
-Tak-powiedziała krótko i bez żadnych emocji w głosie.

-Dziękuję- odpowiedziała Abara i szybkim krokiem podeszła do ogniska. Usiadła na piętach i wyciągnęła ku niemu zgrabiałe ręce.
- Och, wspaniale, tego potrzebowałam - rzekła po chwili z zadowoleniem.- Jeszcze raz dziękuję. Jestem Abara Lilia i dopiero dziś przybyłam do miasta- dodała.

-Miło mi.-odpowiedziała. Coś ja odpychało od tej kobiety, wiec postanowiła rozmawiać poprzez krótkie odpowiedzi, co innego Mea ja wyraźnie polubiła.

Abara zauważyała, że były to tylko uprzejme słowa. Mając moc czarodziejską wiedziała, że jej rozmówczyni nie ufa jej. Zresztą czemu miałaby to robić? W końcu nie znają jej, jest dla nich obca...*Nie przedstawila mi się- pomyślała.-Może chce mi w ten sposób dać do zroumienia, że powinnam się wynieść? Ale je nie mogę... Sama w lesie w nocy..." Spojrzała w oczy swej rozmówczyni i zobaczyła w jej oczach smutek. Coś ją gnębi...
- Jesteście stąd? - spytała.

-Nie, nie jestem. Przybyłam tu dopiero dzisiaj, a tak przy okazji nazywam się Nalia.-powiedziała, po czym zaczęła patrzeć w formowane przez płomienie kształty.

Abara jeszcze raz spojrzała na nią uważnie.
-Coś cię martwi, prawda? - spytała cicho.- Szukasz kogoś, kogo bardzo kochasz?

EDIT_ELLENAI: Witam! Czytam i czytam i z podziwu wyjść nie mogę. No cóż rozczarowałyście mnie. W takiej grze nie chodzi o to by pisać mało, bez sensu, aby ponabijać sobie posty. Wasze postacie nie zachwycają mnie, mimo dobrych podań. Bez sensu jest klepać dwu linijkowe wypowiedzi, bardzo mało wnoszące do życia postaci. Warto spojrzeć na to co dzieje się dookoła was, opisać pogodę i czasem zerknąć na to co pisze osoba wyżej.... Tyle ode mnie.

Nalia chciała już skłamać, ale skoro została przejrzana na wylot nic by to nie dało.
-Prawda.-powiedziała wciąż nie okazując żadnych emocji.
-Właściwe to pożegnałam się z nią. Najprawdopodobniej na zawsze.
Ponownie wysłała gołębice na sprawdzenie terenu. Nie chciała mieć kolejnego niezapowiedzianego gościa.
Spojrzała na Meandrie. Najwyraźniej nie miała ona ochoty rozmawiać z nowo przybyłą kobietą.

Dziewczyna milczała. Siedziała sobie spokojnie bawiąc się kępką trawy. Patrzyła raz na Nailę, raz na nowo przybyłą dziewczynę. Mea jakoś nie była chętna do rozmowy, gdy towarzyszka spojrzała na nią, ta zrobiła minę w rodzaju *nic nie poradzę* i odwróciła się. Teraz dopiero pomyślała nad wcześniejszymi słowami dziewczyny. *Matka, oj tak, ja bardzo chciałabym, żeby była przy mnie* zamyśliła się...Irakli mruczał sobie leżąc na trawie patrząc z zaciekawieniem na Abarę. Czarnowłosa rozglądała się na wszystkie strony, dookoła było wiele zwierząt, była pewna, ze dziewczyny nie zwracają na to najmniejszej uwagi, bo i po co. Meandria uśmiechnęła się widząc jak jej kot skacze i próbuje złapać motyla. Pogłaskała go jeszcze i odwróciła się w stronę Nalii i Abary. Westchnęła cicho, po chwili stwierdziła iż nowo przybyła jest bardzo ciekawska. Strzepnęła włosy ze swoich ramion i przysłuchiwała się ich rozmowie.

Do uszu Nalii dobiegł dźwięk trzepotania skrzydeł. Była to Minea. Tylko, że tym razem już nie usiadła swojej pani na ręce. Wylądowała daleko od niej. Nalie trochę to zaniepokoiło. Jej gołębica musiała teraz sprawdzić większy obszar lasu.
-Zdaje się, że nie jesteśmy same w tym lesie. Na razie jest daleko, ale nigdy nie wiadomo.-Skierowała swój głos do Meandrii.
Spojrzała teraz na Abarę.
-Widziałaś kogoś jak tu szłaś?-zapytała z niewielkim zaniepokojeniem.

Mea spojrzała z przerażeniem na towarzyszkę. Pobladła... jej ręka powędrowała w okolice sztyletu przywiązanego na paseczku. Bała się, że ją znajdzie i nie będzie zważał na to czy jest z nią ktoś jeszcze. Irakli też na chwilę przestał się bawić. Słychać było tylko szum drzew...

Dopiero teraz zrozumiała w jakiej są sytuacji. Na chwile spuściła wzrok z Abary. Nie ma żadnej broni, a jej magia wspomagają zbytnio jej nie pomoże. Zauważyła, że Mea posiada sztylet. Poczuła niewielką ulgę, Ale sztylet to wciąż za mało, jedyna nadzieja w tym, że któraś z nich umie posługiwać się magią ofensywną lub chociaż defensywną. Po przemyśleniu sytuacji ponownie utkwiła wzrok w Abarze.

Szedł trochę krzywym torem, ciągnąc za sobą po ziemi łachmaniany płaszcz. Był pod postacią człowieka (syg). Jego twarz była skrywana pod cieniem kaptura, jednak widać było z oddali jego lekko zafalowane, brązowe włosy i brodę. Wyglądało tak, jakby łachman płaszcza na nim wisiał, jak gabyby był dla niego za duży co najmniej o pięć rozmiarów. Ale Hyo tak na prawdę się tym nie przejmował. Zauważył w oddali światło z ogniska, więc skierował się w tamtą też stronę. Pod postacią człowieka zapewne nie zaatakowałaby go żadna istota, czy też nie patrzyła na niego dziwnym wzrokiem. Jak na razie zatrzymał się na bezpiecznej odległości obserwując trzy kobiety...

Poczuła coś.
-Coś jest nie tak.-Powiedziała sobie w myślach. Gestem ręki nakazała zachować ciszę.
Ponownie nakazała gołębicy sprawdzić teren, a sama rozglądała się we wszystkie strony, próbując coś zobaczyć.

Mężczyzna przekrzywił głowę.
No tak.. przecież ciało ludzkie wytwarza tyle zapachów.. - powiedział w myślach, zniesmaczony. Musiałby podejść, aby zobaczyć kto siedzi przy ognisku... Zmrużył oczy.
- Trzy kobiety - wywinioskował, szepcząc do siebie. Z ich strony raczej nic mu nie zagraża.. Powoli zaczął się do nich zbliżać, nadal trzymając twarz skrytą w kapturze. W końcu zatrzymał się pare cali od ogniska. Przełknął cicho ślinę.
Weź się w garść. Masz żyć wśród ludzi, musisz zachowywać się jak oni i przebywać z nimi! - zganił się w myśli.
- Witajcie. - Powiedział trochę niewyraźnie, znacznym basowym głosem. Pewnym i stanowczym. Jego oczy błądziły po trzech istotach białymi źrenicami.

Gdy usłyszała to słowo, przeszedł ją dreszcz. Tak, to od niego pochodził ten zapach. Zapach świeżej krwi. Co jak co, ale nikt normalny nie spaceruje w środku nocy po lesie.
-Witam-odpowiedziała nowemu gościowi. Nie ufała mu. Bać się go nie bała, ale na pewno musi w stosunku do niego zachować ostrożność.

Spojrzał na kobietę, która mu odpowiedziała. Uniósł nieco wzrok na nią i zatrzymał na niej. Przez chwilę patrzył jej w źrenice, potem zaś krótko owiódł wzrokiem. Instynktownie poruszył nosem, co mogło dość zabawnie wyglądać.
BO cóż robi człowiek bez butów, z zapachem krwi na sobie i w dodatku z dziwaczym zachowaniem? Czy miał wrogie zamiary? Być może jakiś człowiek inny.
Jednak Hyo-ga nim nie był. Nic nie mówił jednak.

Przyjrzała mu się jeszcze dokładniej. Zdziwiła się gdy ujrzała jego oczy. To jeszcze bardziej utwierdziło ją w przekonaniu, że musi zachować się w stosunku do niego szczególną ostrożnością. W głowie układała obecnie plan ucieczki, choć nie zamierzała go wypróbować w praktyce. Spojrzała na Meandrie.
-A miała to być tylko rozmowa. Teraz muszą znieść jakoś noc z tymi dwoma, w końcu nie wiadomo czy tu nie zostaną. -powiedziała do siebie w myślach.
Ponownie utkwiła wzrok w nowo przybyłym. Przez chwile przemknęła jej w głowie pewna myśl, a właściwie żądza lecz zniknęła tak szybko jak się pojawiła.

Przekrzywił nieco zabawnie głowę. Doszedł do niego dopiero teraz ruch jednej z kobiet, która sięgnęła jakąś rzecz. Automatycznie Hyo-ga spojrzał w tamtą stronę, na jej dłoń. Poźniej zaś znów na kobietę.
- Nie musicie się mnie obawiać. - Powiedział, kucając przed ogniem. Być może dziwnie i zabawnie wyglądał człowiek w tej postaci, ale cóż poradzić. Kotołak z pewnością tego nie czuł. Miał pewien odruch, który wykonuje jedynie ta rasa spokrewniona z kotami, jednak w ostatniej chwili powstrzymał. - Nic z mojej strony wam nie grozi. - Powiedział, patrząc po kolei na kobiety. Męczyła go już ta cała przemiana i coraz częściej miał chwile, w których chce pozostać pod swoją prawdziwą postacią. Warknął w myślach, drapiąc się po głowie. No tak... przydałaby mu się jakaś kąpiel. Po chwili kaptur opadł mu na plecy, a brązowe, dość długie włosy wydostały się na zewnątrz. Były nieco poplątane. Cóż by przyznać... wyglądał jak człowiek bezdomny, niespełna rozumu - takie przynajmniej pierwsze wrażenie mógł zrobić.

zwróciła swój wzrok w stronę posłania, które sama wcześniej zrobiła. Jak ona teraz marzyła o śnie.
-Przepraszam na chwilę.-Powiedziała cicho i odeszła w stronę lasu. Wróciła po chwili. Ubrana w zwiewną , czarna suknie , a na jej ramieniu siedziała gołębica. Dopiero teraz można było zobaczyć niewielki białe skrzydła , ukryte wcześniej pod okryciem wierzchnim.
-Czysto.-skierowała swój głos do Meandrii.

Przez tą chwilę zdołał się złapać, że .. liże dłoń? Skrzywił się, skrywając się za ścianą włosów. Po chwili podniósł wzrok na kobietę i ujrzał.. białe skrzydła? Przechylił nieco zaciekawiony głowę. W jego białych, bo białych źrenicach można bylo jednak wyczytać zainteresowanie. Wstał i podszedł do kobiety, zachodząc ją i wpatrując się w jej skrzydła. Zupełnie nie wziął pod uwagę, że ów istota może dziwnie się poczuć. W głębi duszy, nadal był trochę ciekawą istotą. Podniósł dłoń, z zamiarem dotknięcia piór. Bynajmniej zrobił krok w tył i przekrzywił głowę, spoglądając w oczy kobiecie.
Ona się nie kryje... - Stwierdził w myślach. Miotały nim sprzeczne uczucia, czy się przemienić czy też nie. Może się wystraszą jego wyglądu? Ale przecież tamta kobieta się nie wystraszyła...

-Dobra. Wszystko zniosę, ale to się robi co najmniej dziwne.-powiedziała do siebie w myślach. Po części rozumiała zainteresowanie gościa. Przecież rzadko widuje się avariela z tak małymi skrzydłami, a w dodatku nie mogącego latać.
Usiadła przy ognisku i spojrzała na nowo przybyłego.
-Nalia jestem, a pan?

Przekrzywił głowę.
Ona się nie ukrywa... - Pomyślał i to chyba zaważyło na szali. Po chwili dało się zauważyć, jak jego zęby się wydłużają, równocześnie z włosami, zmianą barwy i przyrostem masy. Przykucnął, patrząc na Nalię. Był już pod postacią kotołaka. Schowane jednak miał szpony.
- Jestem Sokkenai. - Przesunął ogonem po ziemi, podchodząc na "kucka" do ognia. - Można? - Spytał patrząc na kobietę, mając na myśli zostanie tutaj, przy cieple ognia.