Serce Lasu

Starał się udawać iść dość powolnym tempem. W koncu dotarli do lasu... Wprost do jego serca... Hyo czuł woń lasu, przebijającą się nawet przez niezdarne i słabe ciało człowieka. Hyo-ga spojrzał w górę, zadzierając wysoko głowę. Jego twarz była w połowie skryta. Zamknął oczy... Zaczęła się przemiana...

Szli powoli, aż w końcu znaleźli się w lesie. Nie była szczególnie związana z naturą, ale lubiła takie miejsca, przez wzgląd na panujący w nich spokoj. Sokkenai szedł kilka kroków przed nią. Czuła, że coś się stanie, że coś zrozumie, że pozna prawdę. Zatem kroczyła dalej w ciszy na to, czekając na to, co miało się wydarzyć.

Nie miał czasu myśleć nad tym, że kobieta zobaczy go w jego prawdziwej, pierwotnej postaci. Głód za bardzo mu doskwierał. Musiał znaleźć pożywienie. Musiał! Powoli jego skórę pokryła brązowa sierść... Szpony na kończynach zaczęły się wysuwać, równocześnie jakby postać "rosła", zwiększając masę mięśni i wzrost z wagą. Jednak nawet kobieta w oddali mogła ujrzeć dokładnie wysuwające się kły. Sięgały o wiele dalej niż do jego podbródka. Nienatralne wręcz. Brązowa broda zniknęła, a włosy wydłużyły się, prostując i zmieniając barwę na czerń. Sokkenai przygarbił się nieco, jednak widać było że ma ponad 2metry wzrostu. Zawarczał i odwrócił się do kobiety, zdejmując kaptur z głowy. Jego śnieżnobiałe ślepia wpatrywały się wprost w źrenice Miriam. Rozszerzył szpony kończyn górnych, że aż zastrzykało. Przekręcił na boki głową, słysząc jak strzyka kark..

Gdy zobaczyła przemianę Sokkenai'a wszystko stało się jasne. Przypomniała sobie każde słowo, jakie kiedykolwiek przeczytała i usłyszała o kotołakach. *Właśnie, to kotołak!* Nie przejęła się jednak szczególnie, wiedziała bowiem, że Ci atakują zazwyczaj pomniejszą zwierzynę i teoretycznie nic nie powinno się jej stać. Z resztą potrafiła się obronić. Dziwiło ją jedynie to, że się z nią nie pożegnał. Mógł przecież to zrobić. Wtedy ich drogi rozeszłyby się i Miriam by się o tym nie dowiedziła. Nie musiałby się martwić, że Slughka to rozpowie. Nie zamierzała. *Byłabym jednak na jego miejscu ostrożniejsza*. Ale gdy spojrzała w jego oczy zrozumiała wszystko. Widniała w nich odpowiedź na każde z jej pytań. GŁÓD.

Spojrzał z powrotem na niebo i zastrzygł uszami. Odwrócił się do niej plecami i jedynym ruchem zjął z siebie odzienie, którego używał będąc pod postacią człowieka. Opadł na cztery łapy, machając ogonem. Rzucił się do biegu.
Krew!
Wskoczył po chwili na drzewo, pazurami robiąc ślady w konarze, przeskakując na następną gałąź. Przystanął w jakieś odległości 200 metrów od kobiety i zaczął węszyć, wypatrywać. Jego wzrok przykuło poruszenie gdzieś na dole, w trawie. Zręcznie zeskoczył atakując zwierzynę. Wbił szpony w ciałko zajęca, a zwierz na miejscu padł martwy. Równocześnie Hyo-ga skoczył w stronę zajęczej nory, wkładając łapę i wyciągając trzy młode... Zgniósł brutalnie ich karki po czym podszedł po pierwszej ofiary. Odłożył ciałka i machając ogonem, siadając zatopił kły w największym zajęcu. Krew ściekała mu po brodzie i kłach, skadając na klatkę pierwsiową i brudząc łapy... Jedzenie.. Nareszcie..

Rozumiała to co się wokół niej działo. Prawdopodobnie większość istot widząc to poczułoby obrzydzenie i odrazę. Ale nie Miriam. Sama była stworzenime dość dziwnym i naprawdę rzadko spotykanym. Nie rozumianym, często także dyskryminowanym. Spojrzała jeszcze raz na Sokkenai'a, *taki się urodził, nic nie może na to poradzić*, odwróciła się, przeszła kawałek. Wyjęła z pod peleryny kawałek starego i zżółkłego pergaminu, oparła go o drzewo i zaczęła pisać:



Złożyła list, po czym schowała go między rzeczy kotołaka. Po czym wzbiła sięw powietrze i opuściła serce lasu.

Kiedy złagodził pierwszy głód, zaczął odrywać kawałki mięsa drugiego zwierzęcia. Nie słyszał łaskotu odlatującej istoty. Był zbyt zajęty jedzeniem.. Cóż, kotołak jest prostym stworzeniem, a Sokkenai nie wyróżniał się. Dopiero po drugim posiłku przypomniał sobie o kobiecie i wziął w pysk dwa pozostałe truchła. Wstał i zaczął iść na czterech łapach w stronę kobiety. Wstał na dwie łapy, trzymając w kłach swoje dwie ofiary. Zobaczył swoje rzeczy, ale ani śladu kobiety. Opadł na 4 łapy i zaczął węszyć. Wyczuł w rzeczach jej zapach i odstawił pożywienie. Znalazł karteczkę. Miał problem z czytaniem i pisaniem, więc dopiero po jakichś 5 minutach udało mu się odczytać liścik. Przeczytał go dwa razy.
Więc nie uważa tak jak inni...
Pomyślał i wsunął pismo do kieszeni. Spojrzał na oba truchła. Zjadł je powoli, rozmyślając. Kiedy skończył, w końcu wstał, przetarł łapą krew na pysku i z determinajcą nie przemienił się, tylko ubrał odzież.. Czuł się poniekąd skrępowany, ale wolał to niż przemianę w człowieka ... Wyszedł powoli zostawiając po sobie 4 szkielety zajęcy..
[zt]