Zareth

Imię: Zareth
Nazwisko: Ehrhard
Wiek: Czym dla elfa on jest?
Płeć: Mężczyzna
Rasa: Księżycowy Elf
Klasa: Nekromanta
Wygląd: Pół twarzy ma zasłonięte kapturem, przez co nie wielu potrafi ujrzeć jego płomienno-czerwone oczy. Posiada płaszcz w odcieniu lekko zszarzałej bieli. Rękawy schodzą mu za nadgarstek. Tym sposobem chce ukryć spalone części swej lewej dłoni. Buty ma skórzane, bardzo lekkie i wygodne. Spodnie również, lecz w barwie szarej. Tak jak większość elfów, ma spiczaste uszy. Cera lekko blada, a nawet wręcz mleczna. Wysoki, szczupły, można stwierdzić, iż jako człowiek miałby koło trzydziestki. Sięgające do ramion ciemne włosy pozostawia rozwichrzone.

Charakter: Osobowość jego można określić wieloma słowami, a i tak nikt jej nie pojmie. Nie jest dobry, ani zły, chociaż ma skłonności i do jednego, i do drugiego. Woli pozostać neutralnym w swoich poglądach i raczej woli się nimi nie dzielić. Pomimo dwojakiej natury i zmiennych nastrojów, jedna wartość jest w nim stała - szaleństwo. Cechuje go także zarozumialstwo graniczące z arogancją. Jest żądny wiedzy, żądny wrażeń. Dlatego dąży do osiągnięcia mistrzowskiego poziomu w swym fachu. Im większe ryzyko, niebezpieczeństwo utraty życia i im większa przewaga liczebna przeciwnika, tym wojaczka dostarcza mu lepszych wrażeń. No i więcej władzy, jako że to on panuje nad śmiercią...
Tu też objawia się jego szaleństwo. Jest zarówno zimnym zabójcą, jak i łaknącym krwi berserkerem.

Historia:
Jego pełne imię brzmi Zarterrentreth, choć wszyscy od zawsze mówili zdrobniale Zareth, może dlatego że od dziecka był urwisem, może też z innych powodów. W końcu tak sie przyjęło, takie imie zaczął nosić
Od kiedy pamiętał każdemu chłopcu wpajano obowiązek walki, najprawdopodobniej z powodu dumy wyższej rasy, to znaczy elfickiej. Jako że z powodu nieznanej choroby dźwignąć zbroi nie zdołał, uważany był za cherlaka, niekiedy nawet odtrącany, wyzywany i traktowany podle.
Gniew rosnący w młodym elfie musiał kiedyś znaleźć ujście, Zareth więc szukał sposobu by mimo braku siły pokazać światu że wart jest wiele, i to wiele więcej. Nadzieje znalazł w innej sztuce, w rzeczy tak oczywistej dla elfów, która otaczała ich przecież z każdej ze stron, w magii... gdy jego rówieśnicy zaparcie trenowali drewnianymi mieczykami on, chorowity okularnik puszczał obelgi mimo uszu, z nosem zatopionym w księgach. Gdy zauważono w nim potencjał, próbowano z początku go nauczyć sztuk magii tajemnej, jednak był zbyt rozkapryszony oraz nerwowy, i o magii arkan mawiał "to nudne" co tylko złościło jego przełożonych.

Od kiedy pamiętał była przy nim tylko jedna osoba na której mógł polegać, cierpliwa i opiekuńcza, gdy coś zbroił często nadstawiała karku, i nie raz los zmuszał ją do opiekowania się Zarethem w chorobie. Jego bliźniacza siostra Meihee, która znała sposoby magiczne, jak i zielarskie na to aby zdrowie nie jednej osobie przywrócić. Jednak zła którego nie można było wyleczyć, Zareth starał się oszukać różnymi sposobami.

Prawdziwa przygoda zaczęła się jednak gdy jego złość sięgnęła granic. Pewnego dnia znalazł w głównej bibliotece stare księgi i zwoje... Znalazł sposób jak zniwelować efekty choroby, która cały czas zabierała mu siły, znalazł sposób jak oszukać śmierć... Tak, wtedy zaczęły sie jego przygody z sztuką nekromancji. Po wielu eksperymentach w końcu udało mu sie ożywić pierwszą nieumarłą istotę. Spodobało się mu to.
Z dorastaniem, rosły również jego ambicje... oraz talent do ciemnej magii. Pogłębiał sie w swym szaleństwie coraz bardziej.
Gdy skończył lat 16, po raz pierwszy zademonstrował swe umiejętności publicznie. Oczywiście nie spotkało sie to z powszechną akceptacją otoczenia, więc musiał opuścić rodzinne strony. A może to i lepiej?

Na-Zareth :] Pierwszy nekromanta i widać, że wie czego szuka. Karta naturalnie akceptowana. Uzupełnij sygnaturę i przekrocz bramy miasta, wdając się w wir przygody