Miriam

Sama nie pamięta gdzie się urodziła. Z wczesnym dzieciństwem kojarzy jej się jedynie ciemność i ogień. I twarz wampirzycy, która ją wychowywała przez pięć lat. Choć to prawdopodobnie za dużo powiedziane, bowiem ta ledwie znajdywała czas by ją nakarmić. Jednak jako jedyna zgodziła się zaopiekować małą Miriam, kiedy Marmion de Trevalion wraz z bladą kobietą przyszli prosić o uchowanie córki do czasu, kiedy podrośnie i będzie mogła wstąpić do zakonu. Ojcem Miriam był członkiem pewnej rodziny królewskiej, dziedzicem tronu i znakomitym w swojej profesji magiem - chaotą, który nie mógł sobie pozwolić na ukazanie światu nieślubnej córki z kapłanką światła. Bo właśnie tym była matka dziewczyny, Suria Laveau - Perrin, ulubienica tamtejszych Bogów, odwiecznie uważana za wzór czystości i cnoty. Jednak miłość do Marmiona okazała się silniejsza i piękna kapłanka o nieskazitelnie białych włosach powiła w tajemnicy córkę. Od tąd mała Miriam przez 5 lat żyła w ciemności igrając z ogniem. Zawsze wychodziła z tego bez najmniejszych poparzeń, mimo, że niejednokrotnie cała została ogarnięta płomieniami. Urodziła się bowiem Slaugh’em. Niewiele osób o tym wiedziało.


Jako pięcioletnie dziecko trafiła do zakonu światła, gdzie zaczęła opiekować się nią matka, choć oprócz nich nikt nie wiedział o łączącym je pokrewieństwie. Innym kapłankom i kapłanom nie specjalnie się spodobała, przez wzgląd na czarne włosy i oczy. Skrzydła musiała zakrywać wówczas białą peleryną, by zataić ich barwę. Członkowie zakonu uważali, że osoba, która wygląda tak jak Miriam, w głębi duszy jest zła, i to właśnie złu i ciemności powinna służyć. Została jednak przy matce, gdyż ta cieszyła się wśród kapłanów pochlebną opinią, a co za tym idzie, liczono się z jej zdaniem. Przez długi czas Miriam idąc za wzorem matki w pełni oddawała się modlitwie i podobnie jak Suria, stała się ulubienicą tamtejszych bogów. Atmosfera w zakonie stała się przez to jeszcze bardziej napięta, a kapłani, choć poniekąd uważali ją za gorszą, zaczęli zazdrościć. Miriam postanowiła odnaleźć ojca i tam nauczyć się czegoś.


Gdy miała 15 lat odnalazła ojca, który ją poznał i przyjął. Zamieszkała w siedzibie chaotów, i ku zaskoczeniu, została tam bardzo łatwo zaakceptowana, choć była jedną z naprawdę nielicznych kobiet. W tym miejscu nauczyła się sporo. Przede wszystkim odkryła swój talent do walki, niepotrzebny przez lata, które spędziła na modlitwie. Na początku opanowała posługiwanie się bronią białą, by następnie stać się najlepszą wojowniczką, wśród chaotów, którzy byli kobietami. Na prośbę ojca często ćwiczyła różne zaklęcia, choć nie wychodziło jej to najlepiej. Marmion twierdził, że to jedynie kwestia podejścia i że Miriam ma w sobie wielką siłę tłumioną i marnowaną przez kapłaństwo. Mimo wdzięczności po 5 latach skłoniła się jednak ku samodzielności. Zatem w wieku 20 lat opuściła ojca by odnaleźć własne miejsce i by wreszcie przeżyć coś zupełnie innego.


Tych lat woli nie pamiętać, skrywa je głęboko. To czego zaznała zupełnie różni się od wcześniejszych przeżyć, nie jest to dla niej łatwe i nie zamierza o tym nikomu opowiadać, nikim się z tym dzielić. To zbyt bolesne. Miriam trafiając do Visgard ma nadzieję, że jej życie się zmieni. To jedyny powód dla którego postanowiła zakończyć swoją wędrówką.

No i się rozkręciło. Jestem na wpół trzeźwa, ale z tego co zrozumiałam Twa postać ciekawie się zapowiada. Akceptuje.